Singin’ in the Rain

Het is lang geleden dat ik me zo vrolijk heb gevoeld. Ik kan me niet inhouden en huppel zingend naar de bus. Ik zie de buurvrouw vanachter haar zware velours gordijnen naar me kijken. Het stoort me niet. Als ik uitbundig naar haar zwaai, trekt ze zich snel terug. Ik lach en huppel verder.
De regen voelt verfrissend op mijn huid. Ik geniet van het ritme van de druppels, mijn tempo stemt zich er op af. Als een kind spring ik in de plassen. Mijn leren pumps zijn toch al verpest en klaar voor het vuilnis. Die roestbruine vlekken krijg ik er echt nooit meer uit.
De bus komt al na tien minuten, terwijl er op dit tijdstip maar één bus per uur rijdt. Soms zit het leven mee.

De chauffeuse bekijkt me van top tot teen en trekt haar wenkbrauwen op.
‘Goedenavond.’
‘Goedenavond,’ beantwoordt ze mijn opgewekte groet, ‘alles goed?’
‘Perfect, het leven zit me eindelijk eens mee.’
Ik check in en zoek een plekje achter in de bijna lege bus. De twee andere passagiers kijken nauwelijks op van hun telefoon als ik ook hen begroet. Ik neurie het deuntje dat ik vanochtend heb gehoord. Na alles wat er gebeurd is, zit het nog steeds in mijn hoofd. Ik hou me nog net in en zing niet hardop mee met het refrein.
Elke dinsdag en vrijdag neem ik deze bus om mijn boodschappen te doen bij de ALDI in het buurdorp. Bij ons is alleen een Albert Heijn. We zouden het ons best kunnen veroorloven om daarheen te gaan, maar bij de ALDI voel ik me meer op mijn gemak. ‘Onzin,’ volgens Joop, ‘je gaat er heen om je boodschappen te doen, niet om een praatje te maken met je vriendinnen.’ Hij heeft makkelijk praten. Hij ziet niet de blik in de ogen van de caissière, die haar alimentatie aanvult met een baan achter de kassa. Hij hoeft niet een pet op te zetten, om indringende vragen te voorkomen. Maar hij heeft me nooit een strobreed in de weg gelegd. Als ik zonodig met de boodschappen in de bus wilde slepen, moest ik mijn gang maar gaan.
Dit keer reis ik door naar het station. Mijn saldo is toereikend om naar Amsterdam te kunnen gaan en er staat genoeg op de bank om me een paar nachten in een hotel te kunnen veroorloven. Ik ga een paar dagen heerlijk genieten, ik heb er echt zin in om de toerist uit te hangen.

Ik had er twee weken over gedaan om te bedenken hoe ik het ter sprake zou brengen. Uiteindelijk wierp hij het me zelf in de schoot door tijdens het eten te vertellen over zijn baas, die een midweekje Amsterdam had gedaan met zijn minnares.
‘Heerlijk, een paar dagen Amsterdam. Is hij ook naar het Rijksmuseum geweest?’
‘Wat? Nee, natuurlijk niet. Ze zijn hun hotel alleen uit geweest om iets te eten.’
‘Wat zonde. Ik zou het wel weten als ik een paar dagen in Amsterdam was. Ik zou zeker het Rijks bezoeken. En de Hermitage, daar wil ik echt een keer heen.’
‘Wat heb jij daar dan te zoeken? Een museum is niets voor jou, dat is niet aan jou besteed. En dan ook nog naar Amsterdam. Een boerentrien als jij heeft daar toch niets te zoeken? Als je mooie dingen wilt zien, ga je maar naar de bouwmarkt om de behangetjes te bekijken.’
De tranen sprongen in mijn ogen, ik wist niet wat ik moest zeggen. Dat wist ik nooit als hij me zo kleineerde.
‘Ach, stel je nou niet aan. Wat moet jij nou in een museum. Je ziet nauwelijks het verschil tussen een schilderij en een kussensloop.’
Gehaast begon ik de tafel af te ruimen, om weg te kunnen uit de woonkamer. Ik stapelde de borden en zette daar bovenop de juskom. Alsof het voorbestemd was, kantelde deze. De jus kroop over de tafel naar hem toe en droop over de rand in zijn schoot. Hij vloog overeind, alsof hij door een hond gebeten werd.
Dit was foute boel, ik kon nu alleen nog maar proberen om de schade te beperken. Zo snel mogelijk vloog ik naar de keuken om een doekje te halen. Terwijl ik de vaatdoek pakte, hoorde ik hem achter me de keuken in stormen.
‘Kijk nou wat je gedaan hebt, onhandige koe, die broek kan ik wel weggooien.’
Met bevende handen knielde ik voor hem en begon verwoed over de vette vlek te wrijven. Zijn penis reageerde op deze onbedoelde streling en werd hard. Ik voelde mijn wangen rood worden, snel trok ik mijn handen terug.
‘Doe ‘m anders even uit, dan wil het beter.’
Ik keek niet op, maar zag uit mijn ooghoeken dat hij spottend op me neerkeek. ‘Als je toch bezig bent, kun je dat ook zelf wel doen. Dan heb ik nog een lekker toetje voor je.’
Mijn wangen moesten nu echt dieprood zijn. Hij kende mijn weerzin om zijn lid in mijn mond te nemen. Soms dwong hij me ertoe, met zachte of hardere hand. Dat leidde er altijd toe dat ik na afloop kotsend bij de wasbak stond.
‘Ik wil alleen die broek even schoonmaken.’ Ik probeerde onwankelbaar te klinken.
‘Jij gaat afmaken waar je aan begonnen bent.’
‘Nee,’ zei ik, ‘geef me die broek nou even.’
‘Jawel, je kunt me niet eerst opgeilen en het dan maar zo laten.’ Hij legde zijn linkerhand op mijn hoofd en maakte met zijn rechterhand zijn broek los.
‘Nee, ik wil echt niet,’ zei ik met duidelijk hoorbare trilling in mijn stem.
Hij haalde zijn stijve penis tevoorschijn, terwijl hij mijn hoofd naar zijn kruis duwde. Mijn hele lichaam verzette zich.
‘Nee!’ gilde ik, ondertussen vechtend om onder de druk van zijn hand weg te komen. Tot mijn eigen verbazing lukte dat.

Dat was het moment waarop hij zijn zelfbeheersing verloor en mijn leven ineens een draai nam. Het lijkt een cliché, maar na de volgende minuten ging de zon schijnen. Doordat hij zijn zelfbeheersing verloor, huppelde ik zingend in de regen naar de bushalte.

Hij slaagde er nog net in om me aan mijn haren naar zich toe te trekken. Gillend en vechtend trok ik me los. Hij bleef achter met een flinke pluk blond haar in zijn hand. Het volgende moment sloeg hij met twee vuisten en al zijn krachten op het keukenkastje. Dit was daar niet tegen bestand. Het kastje kwam los van de muur en kantelde naar zijn aanvaller. Ik hoorde de glazen omvallen en breken, voor het deurtje openvloog.
Voor ik het door had, stond ik verbijsterd te kijken naar twee rechtopstaande scherven, één in zijn linkeroogkas, de ander in zijn hals. Ik zag Joops rechterhand nog enkele keren samentrekken, daarna lag hij doodstil.
Mijn benen begaven het en ik viel op mijn knieën naast hem op de grond. Ik durfde hem niet aan te raken, maar voelde uiteindelijk toch zijn pols. Niets. Langzaam drong het tot me door, hij was dood. Hij zou me nooit meer dwingen. Hij zou me nooit meer kleineren. Hij zou me nooit meer slaan. Ik zou weer mezelf mogen zijn.
Ik moest zo hard lachen, dat ik bijna voorover over Joop heen viel. Ik ving me nog net met twee handen op en voelde in beide handen een pijnsteek. Toen pas zag ik dat ik op mijn knieën tussen de scherven van de kristallen glazen zat, die hij me gegeven had toen we één jaar getrouwd waren.
‘Mooi, die lelijke dingen zijn dus ook stuk.’ Ik begon weer te giechelen, stond voorzichtig op en liep naar de badkamer. Ik gooide de kleren die ik aan had in de wasmand, daar zou ik later wel naar kijken. Het lauwe water schrijnde op mijn handen en benen. Ik voelde de pijn, maar ze deerde me niet. Ik begon te zingen, er was nu toch niemand meer die me vertelde hoe vals het was.

Zingend pakte ik mijn blauwe zomerjurkje uit de kast. Ik voel me er sexy in, dat is de reden dat ik het al zo lang niet meer gedragen heb. Ik bekeek mezelf in de spiegel en lachte. Wat ik zag, paste niet bij wat ik voelde. Maar wat gaf het.
Ik pakte mijn pumps in de badkamer, controleerde of mijn portemonnee in mijn handtas zat en trok de voordeur achter me dicht.
‘Amsterdam, here I come.’ Ik keek niet om en huppelde zingend naar de bushalte.